سلامت روان توسط سازمان جهانی بهداشت به عنوان حالتی از بهزیستی تعریف می‌شود که در آن هر فرد به ذات خود پی می‌برد، می‌تواند با تنش‌های عادی زندگی کنار بیایند، می‌تواند به صورت مولد و پربار کار کند، و قادر است در جامعۀ خود سهمی داشته باشد. انسان‌ها اگر حالت روانی سالم نداشته باشند، زندگی برای همیشه بر آن‌ها سخت می‌شود.

مسوولین حوزۀ بهداشت و درمان تعریف سلامت را گسترده‌تر کرده‌اند. مرکز کنترل و پیشگیری بیماری‌ها تعریف سلامت را به «حالتی از بهزیستی کامل جسمی، روانی و اجتماعی، نه فقط ضعف یا عدم بیماری» تغییر داد. این تغییر با در نظر گرفتن مستقل سلامت ذهن، روحیه بخش است، اما این ایده همچنان نیاز به بهبود و گسترش از یک تعریف به یک ذهنیت فرهنگی دارد.

اختلالات سلامت روانی در ایالات متحده آمریکا همانند ایران شایع است به طوری که هر سال تقریباً یک چهارم جمعیت از یک یا چند اختلال رنج می‌برند.

تحقیقات نشان داده است که میزان مرگ و میر از بیماری‌های مزمن مانند بیماری‌های قلبی و دیابت برای افرادی که با شرایط سلامت روانی زندگی نمی‌کنند، دو تا سه برابر بیشتر است.

سلامت روان و بیماری مزمن کلیوی

برای هر انسانی، حفظ سلامت عاطفی چالش برانگیز است و برای کسانی که بیماری مزمن کلیوی دارند، چالشی بزرگتر است. بیشتر بیماران در حالی که با واقعیت‌های نارسایی کلیه و دیالیز سازگار می‌شوند، طیف گسترده‌ای از احساسات را تجربه می‌کنند. علاوه بر این، احساسات می‌توانند علایم بیماری افراد را بدتر کنند و چرخۀ معیوبی را ایجاد کنند که شکستن آن بدون کمک دشوار است.

افراد مبتلا به بیماری مزمن کلیوی (CKD) و مرحلۀ پایانی بیماری کلیوی (ESRD) می‌دانند که اعداد روی نمایشگر یا نتایج آزمایشات کل ماجرا را بازگو نمی‌کنند. ممکن است در ظاهر عالی به نظر برسید و نتایج آزمایشات شما ضعیف باشد، یا ممکن است احساس بدی داشته باشید و همه آزمایشات شما مثبت باشد. به طور مشابه، شما می‌توانید از نظر جسمی در چشم دیگران قوی به نظر برسید و از درون رنج بکشید.

داشتن یک بیماری مزمن می‌تواند بر وضعیت روانی و ذهنیت شما تأثیر زیادی بگذارد. در درخواست کمک از پزشک خود دریغ نکنید. داشتن وضعیت سلامت روان قوی می‌تواند در نتیجۀ درمان شما تفاوت ایجاد کند.

افسردگی و راهبردهای مقابله با آن

افراد مبتلا به CKD (بیماری مزمن کلیوی) و ESRD (مرحلۀ پایانی بیماری کلیوی) نسبت به افراد عادی در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به افسردگی هستند. آنها باید با ضررهای ناشی از بیماری، تغییرات در سبک زندگی و احساس عدم کنترل کنار بیایند.

نگرش و پذیرش می‌تواند به کاهش احساس ناراحتی و افسردگی کمک کند. علاوه بر این، ممکن است برای این افراد نیاز به افزودن مداخلات اضافی برای مقابله با افسردگی باشد. ممکن است صحبت با یک روانشناس یا مددکار اجتماعی در مرکز دیالیز و یا پیوستن به یک گروه حمایتی مفید باشد.